Bijna gebroederlijk zitten de Raaf en de Kraai naast elkaar boven de ingang van het Mausoleum. “Onbegrijpelijk, volledig voorspelbaar en volgens verwachting. Goden zijn soms net als de Sterfelijken, Mortos.” probeert de Raaf net iets te stellig om overtuigend te klinken. “En Sterfelijken gedragen zich soms net als Ons, Raven.” grinnikt de Kraai.

Op de grond voor de beide Goden rolt een Slang zich op en richt zich tot zijn Broeders. “Noelf isss nog altijd niet gevonden. En Onze Zussster … ” slist Hij. Raven knikt en zet zich af. Een paar stevige slagen met Zijn vleugels later zet Hij een paar rondjes boven Ravenskeep in. Raven zoekt, en telt. Equinox, Vaine, Mazakre, Pecunia, Nana, Arcanus, Shield, Hammar, de Rat … Hij zwenkt en zweeft geruisloos de bossen in. “Waar ben Je, Meiske?”

Bij het Mausoleum bekijken de Kraai en de Slang ondertussen de drukte in de verte. De lange sluier van rood en zwart komt langzaam dichterbij. “Dat duurt geen week meer of de grond raakt hier doordrenkt met zweet, bloed en tranen.” De Slang knikt instemmend. “Ravenskeep kan geen kant op.” vervolgt de Kraai. De Slang schudt zijn kop. “Ben Ik het niet mee eensss, Broeder. Er zijn altijd wegen Ravenskeep uit. Of in.”