De blauwe bloemen groeien nog steeds, al traag en terughoudend. Slechts weinigen durfden er actief onderzoek naar te doen, en de meesten hebben geleerd hun nieuwsgierigheid in te slikken—want wie met de bloemen knoeit, krijgt vaak meer dan alleen stuifmeel op de vingers. Toch… zijn ze nog altijd niet verwijderd.

Intussen hebben de primal magiërs hun masker laten vallen. Geen vriendelijke woorden meer of vage beloftes. Nee, hun boodschap was kristalhelder: “Verlaat de Hold… of word verwijderd.” Het dreigement hangt als een onweerswolk boven het land, zwaar en vol vonken.

Maar als je dacht dat het daarmee wel genoeg was… dan heb je de bossen nog niet bekeken bij nacht. Want daar, aan de rand van de schaduw, sluipen weerwolven. Een van onze eigen mensen werd zelfs tijdelijk een van hen—en de littekens, al zijn ze onzichtbaar, zullen lang blijven.

Alsof dat nog niet volstond, verschenen er plotseling een groep magiërs, gehuld in scharlaken, doordrenkt met nieuwe, duistere krachten middenin de Hold. Zij eisten iets terug wat van hen zou zijn geweest. Hun komst bracht geweld, en de dood kwam dichtbij voor meer dan één bewoner van de Hold.

En nu… nu is er nóg een bloem. Geen blauw, maar geel. De tweede al. Wat betekent dit? Hoop? Of juist onheil?