Verhalen

No shit, there I was! En ook een heleboel andere mensen

We houden er allemaal van om epische verhalen te vertellen over wat we tijdens een larp hebben beleefd: hoe je de draak versloeg, hoe je in je eentje tegenover een heel leger stond of die politieke intrige zo wist te draaien dat jij de macht kreeg. Het zijn geweldige verhalen die leuk zijn om te vertellen. Je hebt een leuk weekend gehad en je wilt anderen laten zien hoe leuk het was. Dit soort verhalen kunnen echter ook eenzijdig zijn. We hebben collectief vaak de neiging om te focussen op ons eigen, epische verhaal. Tijd voor een pleidooi om ook de verhalen van anderen te vertellen, of tenminste je eigen verhalen aan te vullen.

Paradox

Toen ik begon met larpen was ik onder de indruk van alles, iedereen en zijn moeder. Iedereen versloeg de draak, hield geweldige monologen of werd de held. En buiten het spel, op verjaardagen en na tijd-uit, hoorde ik overal de verhalen over de geweldige dingen die anderen hadden gedaan: “No shit, there I was, when I…” Tegelijkertijd was ik onzeker over mijn eigen spel en zag ik de goede dingen die ik zelf deed als hooguit middelmatig, want andere mensen deden het zoveel beter. Deze combinatie zorgde dat ik jarenlang dacht dat ik een slechte larper was, soms tot op het punt dat ik dacht dat ik het spel van anderen eerder verpestte dan beter maakte. Echter…

Ik kwam er eigenlijk per ongeluk jaren later achter dat ik lang niet de enige was die vooral opkeek tegen wat anderen deden en onzeker waren over hun eigen spel. Dat zij vaak ook niet wisten wat ze moesten, of – net als ik – pas uren later de perfecte reactie op dat ene ding verzonnen. Ook waren we ondertussen (bewust en onbewust) elkaar af aan het troeven met fantastische verhalen over onze eigen grootse daden. Terwijl ondertussen de verhalen over wat we gaaf vonden aan anderen, over hoe we samen het spelletje speelden, onverteld bleven.
En als we dat met zovelen doen, creëert dat wel een mooie paradox! Want het kan niet zijn dat de meesten vinden dat de meesten beter/slimmer/epischer zijn dan zijzelf…

Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat een groot deel van de (beginnende) larpers in meer of mindere mate twijfelt aan zichzelf. Onder het kostuum zijn we allemaal mensen en verkennen we deze wondere wereld met vallen en opstaan. En externe validatie blijft een ‘ding’: we hebben het allemaal nodig om af en toe te horen hoe goed we iets deden, hoe sterk je ook in je schoenen staat. En juist dat maakt het zo mooi en de oplossing zo simpel.

Vertel het

Vertel ook de coole dingen die je van anderen meemaakt, vertel ook die dingen die je juist lastig vond; laten we een gemeenschap worden waar ook de roem van de ander en je eigen gruwelijk falen verteld mag worden. Ook deze verhalen zijn de moeite van het horen, en dus het vertellen, waard. Vertel over hoe je niet wist wat je moest zeggen, of hoe onder de indruk je was van het spel van de ander. Je larpt nooit alleen. Dus zelfs in een verhaal waar jij het glanzend middelpunt bent, heb je het waarschijnlijk niet alleen gedaan. Zelfs als je in je eentje episch stond te huilen in de regen, heeft iemand dat huilen waarschijnlijk veroorzaakt. Hulde aan die persoon dus!

Inmiddels merk ik om me heen een verschuiving deze kant op en weet je? Het spel van de mensen om me heen is nu nog indrukwekkender, verhalen over een scène verteld door iemand anders zijn vaak nog spectaculairder: “No shit, there they were…”

Nu ik weet dat mensen de dingen die ik doe leuk vinden, ben ik zelf ook veel zekerder van mijn zaak. Dat maakt dat ik veel beter ben gaan waarderen wat ik kan en dat ik er ook bewuster mee kan spelen. Want wat leuk is, verdient het om vaker te gebeuren en verder mee te experimenteren. En laten dat nou precies de verhalen zijn, die het leukst zijn om op verjaardagen te vertellen!

En een bijkomend effect is dat je verhalen er vaak nog beter over worden ook, omdat er meer personen in voorkomen. Lord of the Rings was tenslotte ook niet leuk geweest als je alleen over Frodo had gelezen.

En zeg nou zelf: Hoe tof is het als ándere mensen vertellen hoe episch jij de draak versloeg?